Het is weer Kerstmis, mijn beste bloglezers, Kerstmis 2012. Ik wens iedereen veel geluk en liefde toe.
Veel geluk en liefde, in het bijzonder aan hun die het (en misschien vooral deze dagen) moeilijk hebben.
Ik heb al eerder mijn zorgen over onze samenleving. Onze individualistische samenleving. Een paar weken geleden, het was een donderdag, even na half twee, fietste ik over de kruisstraat. Ik had net wat boodschappen gedaan bij de EkoPlaza en was op weg naar de universiteit, want ik had die namiddag colleges. Toen zag ik een meisje op de stoep met een bord “Eenzaam, u ook?”. Het winkelend volk liep gewoon langs haar heen. Ik besloot haar aan te spreken, ondanks het feit dat ik weinig tijd had.
Eenzaamheid… hoeveel mensen zijn eenzaam? Misschien toch wel meer dan je zou denken. Eenzaam hoeft lang niet altijd te betekenen alleen te zijn. Wat ook in ons gesprek naar boven kwam, en iets wat ik zelf in het verleden ook ervaren heb, je kan in een zaal vol mensen zijn en toch eenzaam zijn.
Ik wens deze kerst, dat zij die eenzaam zijn een warm thuis mogen vinden, dat ze mensen mogen vinden die hun eenzaamheid wegneemt. Dat zij die in een duistere periode in hun leven verkeren een lichtpuntje mogen zien. Kerst is immers het feest van de terugkeer van het licht.